Pierwszy dzień w Nowym Jorku.

Wybaczcie, że tyle czasu nie pisałem, ale nie miałem czasu. Szukałem pracy i to ostatnio zajęło mi tyle czasu. W dodatku mam problemy z przyjaciółką, które wolałem rozstrzygnąć i doprowadzić do końca. Chciałem napisać Wam także, że Wasze komentarze są dodawane, jednak przed opublikowaniem muszą zostać zatwierdzone przeze mnie ;) nie martwcie się.. wszystko się tutaj pojawi. A teraz powrócę do notki.

Pierwszy dzień w Nowym Jorku stał się niezapomniany. Tyle wrażeń i emocji, jakie towarzyszyły mi w tamtym czasie. Nie da się tego opisać, brakuje mi słów. Byłem podekscytowany i pełen nadziei, że moje życie odmieni się na lepsze. Wiedziałem, że poznam tutaj nowych i prawdziwych przyjaciół. Miałem bynajmniej taką nadzieję :) Po tym, gdy do domu przenieśliśmy wszystkie nasze bagaże.. przyszła pora.. na wybranie sobie pokoju ;) W końcu mogłem mieć swój własny kątek.. Tato powiedział, że każdy będzie mógł sobie sam umeblować pokój, abyśmy poczuli się jak w domu. Byłem pod wrażeniem, bo zawsze to oni o wszystkim decydowali. Meble tam już były.. no ale co to za pokój bez moich rzeczy ^^ szybko poleciałem po swoje bagaże. Na zdjęciu.. możecie zobaczyć mój pokój. Pół dnia nad nim siedziałem hehe.. Lubiłem kombinować.. i ryzykować.. dlatego zamiast żyrandolu.. zawiesiłem kulę z papieru.. z powycinanymi dziurkami, owiniętą bibułą. Daje to niesamowite efekty. Po skończonej pracy.. poleciałem pomóc rodzeństwu. Poukładać ich zabawki na półkach. Wiele nie mogliśmy ze sobą zabrać, ale za to tato wiele rzeczy nam pozakupywał. Wiedział, że będziemy tęsknić za tym wszystkim, co zostawiliśmy w Polsce.

Był to taki długi dzień :) Po tym wszystkim razem postanowiliśmy skończyć sprzątać, gdy w tym samym czasie rodzice robili kolację. Było niezwykle miło. Kurcze, nadal nie mogę zapomnieć momentu, gdy pierwszy raz wjechaliśmy do naszego osiedla, gdy pierwszy raz ujrzałem nasz dom. Czułem szczęście, podekscytowanie. Mam nawet zdjęcie naszego pierwszego mieszkania. W chwili obecnej w nim już nie mieszkamy. To było kilka lata temu. Wiele się zmieniło. Ale wszystko w swoim czasie. 

Chyba się domyślacie, że ten czerwony dom, był naszym domem. Mieliśmy w nim kuchnię, łazienkę z toaletą, oraz przedpokój i 4 sypialnie na piętrze. Młodsze siostry miały pokój razem, starsza siostra sama, oraz młodszy bat też miał sam pokój. Rodziców sypialnia była na dole. Zbyt wielki on nie był, a zwłaszcza mój pokój hehe. Ważne, ze byliśmy wszyscy razem. W Polsce zostawiliśmy naszych bliskich, przyjaciół. Jednak w Nowym Jorku dość szybko zdobyliśmy nowych.

Po tym wszystkim jak odeszliśmy ze stołu.. zaczęliśmy rozmawiać. Okazało się, że będziemy musieli się zapisać do szkoły, żeby tego nie przeciągać. Nie było innego wyboru. Byłem w szoku.. ale rodzice mieli racje, gdyż że szkoły wypisaliśmy się w trakcie roku szkolnego, nie otrzymaliśmy świadectw.. Gdy się o tym dowiedziałem.. byłem przerażony. Myślałem, że w następnym roku pójdziemy do szkoły i że teraz będziemy mieli wakacje.. bałem się bardzo. A co mówiąc o moim młodszym rodzeństwie. Niedaleko.. domu znajdowało się liceum i nie tylko. Tato uważał, że tam powinniśmy pójść.. Była to normalna szkoła, dla pobliskich mieszkańców. Myślałem, że pójdziemy do polskiej uczelni, ale woleli, abyśmy zaczęli żyć tutaj normalnie.. Chodziło tam wielu polaków, z czego... niektóre zajęcia odbywały się po polsku. Ale bałem się...niesamowicie. Miałem nie dość, że poznać nowych ludzi.. to w dodatku zacząć mówić po angielsku. Nigdy.. w codziennym życiu go nie używałem, a teraz naszła pora. 

Po rozmowie.. wyszedłem przed dom. Bawiło się na ulicy tyle dzieci, jeździli na rolkach.. rowerach.. bawili się razem. Nie to co w Polsce, że każdy siedział w domach, wychodzili dopiero, gdy ktoś po nich przyszedł na dwór. Podobało mi się to bardzo. Byłem zaskoczony. Dziewczyny skakały na skakankach, a chłopacy grali w hokeja.. Miałem nieodpartą chęć pójść do ludzi i zagadać, ale za bardzo patrzyli się na mnie. A to mnie onieśmielało. Nagle wyszły dwie moje siostry. Justyna i Judyta ;) postanowiliśmy się przejść, gdyż niedaleko domu był park.. widzieliśmy go przeprowadzając się tutaj. Zaczęliśmy spacerować i poznawać tamtejsze życie.. Starsi ludzie grali w warcaby na placu w parku, a małe dzieci ganiały gołębie. Co najlepsze to nikt nas nie zaczepiał. W Polsce, zaraz by zaczęli obgadywać i oceniać.. A tam.. każdy był zajęty sobą, każdy sie wyróżniał, był indywidualny pod każdym względem. Wróciliśmy, gdy po nas wyszli rodzice. Młodsze rodzeństwo już dawno spało.. po kolacji, bo było zmęczone podróżą. Pamiętam, że wtedy.. całą noc nie mogłem spać. Leżałem słuchając muzyki i myśląc o jutrzejszym dniu. Jutrzejszym, który odbył się 4 lata temu. Tak ten czas szybko leci. Nie mogłem wtedy pozbierać myśli, bo wiedziałem, że będę musiał jechać do szkoły, ale cieszyłem się.. bo mieliśmy poznać i pozwiedzać miasto. Tato miał wolne, wiec musieliśmy te wolne dni wykorzystać.

Wiecie.. to było dość dawno.. nie jestem w stanie wszystkiego spamiętać :) Teraz szczerze, że chciałbym kiedyś wrócić do Polski :) odwiedzić dziadków, rodzinę, no i starych przyjaciół. Pomimo, że nasze kontakty się urwały. Być może tego lata przylecę do Polski :) do mojego rodzinnego miasteczka na Lubelszczyźnie. Ale jak będę wiedzieć coś więcej dam znać :) W następnej notce.. opiszę swój pierwszy dzień w szkole. 3majcie się ! i miłego czytania. Mam dla Was moją ulubioną piosenkę, aby Wam się lepiej przeglądało mojego bloga.